Als we anderen willen helpen en/of coachen in hun persoonlijke ontwikkeling worden we nog wel eens (onbewust) egoïstisch. Er komt iemand bij je met een vraag, een probleem, een doel. We kunnen dan geneigd zijn zelf ons zelf verantwoordelijk te gaan voelen voor het probleem en vooral de oplossing.
Een cliënt, in mijn vorige baan in de GGZ, had problemen in het omgaan en agressie en boosheid. En dan is een valkuil heel hard te gaan werken er voor te zorgen dat hij hier beter mee leert omgaan. Of iemand bij mij in de praktijk die ik zo graag contact wil maken met verdriet dat vast zit. Dat ik zo hard mijn best ga doen. Een ruiter die de teugels veel te kort vasthoud. Waardoor het paard niet ontspannen kan lopen. Dat ik heel graag dat paard wil helpen. En wil zorgen dat de ruiter teugels gaat verlengen.
Herkenbaar? Dat iemand je vraagt te helpen of in de problemen zit. En jij degene bent die wil dat er iets verandert. Of erg kritisch zijn over een ander en oordelen past hier ook bij. Jij ziet dingen bij een ander die je graag veranderd wil hebben. En daarmee kan jij de verantwoordelijkheid voor het probleem en de oplossing gaan nemen. Ik noemde het egoïstisch omdat het dan eigenlijk gaat om jou, jij wil je doel bereiken, namelijk de ander helpen.
Kun je bij het helpen de ander verantwoordelijk laten voor zijn/haar probleem, persoonlijke ontwikkeling en ook de oplossing daarvan?
Ik ben hier de laatste jaren in gegroeid. Kan steeds beter zijn, aanwezig zijn met aandacht, zonder gefocust te zijn op een doel, een uitkomst. Ik faciliteer een proces van de ander , maar het blijft de persoonlijke ontwikkeling van die persoon. Ik zie dat dit ook een rol gespeeld heeft in het burn-out raken. Ik merk dat het mij heel veel energie kost als ik iemands anders doel of probleem , tot mijn eigen maak. Ik ga dan heel hard voor de ander ga werken (en dus eigenlijk voor mezelf;)
Dit was voor mij een eye-opener! Voor jou ook?
